Januari 2022
Wat een maand in het onderwijs!
Ik en velen met me konden dit jaar maar aarzelend starten op school.
Welke collega’s weer zien? Hoeveel leerlingen present? Welke maatregelen verander(d)en? Wat met uitstappen? Kunnen we lesgeven op school? Hoe de leerlingen thuis bereiken? Op welke hulp mogen we rekenen? Welke antwoorden passen op de vele vragen van ouders? Hoe de zorgen van de leerlingen opvangen?
De voorbije maand was lastig. Met meer dan 20 jaar onderwijservaring durf ik dat echt te stellen. Als iemand die momenteel met twee voeten in het onderwijs staat anders beweert, dan wil ik zeer graag (vandaag nog) weten wat zijn of haar geheim is.
Ik sta in een enthousiaste school met een team dat elke dag inzet op het leefbaar houden samen. Het leerbare parkeren we nu al eens noodgedwongen. Want met veel leerlingen op school en een kleine (elke dag wisselende) groep jongens en meisjes thuis, ervaren we geen evidente context om onze job kwaliteitsvol uit te voeren. Ik probeerde de twee groepen samen les te geven. Maar met weinig middelen om dit te combineren, voor mij een onhaalbare kaart gebleken.
De klas binnenwandelen, registreren wie er is, polsen wie er niet is, de computer in de klas en beamer rustig laten opstarten, met de gsm de afwezigheden doorgeven, instructies aan de leerlingen geven bij de start van de les, een Live sessie met de eigen laptop opstarten, de leerlingen thuis verwelkomen, de klasbanken verschuiven om de camera van de laptop zo goed mogelijk te laten opnemen wat er gebeurt, de chat onbemand laten wegens te druk met lesgeven, ramen openzetten, licht uitdoen om de projectie goed te zien in lokaal, licht aandoen om de leerlingen thuis iets (meer) te laten zien, deur openen om beter te ventileren, leerlingen motiveren om zelfstandig te oefenen na een klassikaal moment, de CO2-meter horen piepen, extra ramen open zetten, de stok van de borstel gebruiken om de deur niet te laten dichtslaan door de wind, leerlingen geruststellen dat de waarden echt nog niet te hoog zijn, uitgelachen worden door de jongens met mijn nieuwe sjaal, toegeven dat hij op een donsdeken lijkt, piep, piep, piep, …
Ik mocht gelukkig elke dag op school zijn. En dankzij de booster ook (of zelfs) met een positieve dochter in huis. Dus steeds extra voorzichtig gebleven, met een masker op dat beter beschermd, maar waardoor praten nog minder evident is. En op nog meer afstand van leerlingen en collega’s.
Maar een grote groep collega’s was er niet de voorbije weken. Met zijn allen werd er gezocht naar oplossingen. Wie neemt lessen over? Wie springt bij in de studie?
Dus deze week heb ik (maar) zes klassen opgevangen in een uur studie. Mijn twee collega’s die mee verantwoordelijk zijn voor dit vervanguur waren er niet.
120 leerlingen in een studiezaal neerzetten, per klasbubbel, maar op afstand zodat er gewerkt kan worden, ik had er bijna een kwartier voor nodig. Voor sommigen was dit het enige uur studie van de dag, andere leerlingen brachten er veel meer dan 50 minuten door. Dan taak twee. De klassen opdrachten bezorgen van de afwezige leerkrachten. Toetsen en taken werden uitgedeeld, leeropdrachten benoemd, leerlingen aangezet tot actie, de stilte in de grote ruimte zo goed mogelijk bewaakt, op een stoel gaan staan voor meer impact, … piep, piep, piep,….
Durf ik neerpennen dat ik toen oprecht een ploeg van verborgen camera verwachtte?
