Vorig werkjaar ontmoette ik Liesbet Boone op het oplossingsgericht congres in Brugge. We spraken er beiden over perfectionisme. Ik mocht dat doen vanuit mijn kaders binnen het thema veerkracht, Liesbet startte de dag straf en benoemde (onder andere) het begrip optimalisme. Verbazingwekkend om te horen, was dat haar duidelijke kaders en vele ervaringen nergens te raadplegen waren na de studiedag. Een geanimeerd gesprek over waarom het zo zinvol zou zijn een boek (over dit thema) te schrijven en het mogen vertrouwen op je (eigen) schrijfvaardigheden als auteur, zette alvast wat in beweging. Enkele maanden geleden verscheen dan ook haar boek Niet perfect toch tevreden, Hoe je perfectionisme kan ombuigen tot optimalisme bij de collega’s van uitgeverij Pelckmans.
- Een prima boek als steun aan de sympathieke en bevlogen auteur
- Een prima boek als achtergrond bij de trajecten die ik begeleid
- Een prima boek als input voor mijn klanten loopbaanbegeleiding
- Een prima boek als leestip in mijn netwerk
Meer redenen nog om het boek aan te schaffen? Niet nodig, toch.
En wat bleek na het lezen van ‘Niet perfect toch tevreden’?
- Een prima boek als … lezer met perfectionisme.
Doorheen de pagina’s zaten er heel wat spiegels waarin ik ook mezelf mocht zien. Vaak leverde het me herkenning en bevestiging van de kenmerken waar ik zelf al even aan sleutel. De mildheid die Liesbet doorheen de pagina’s cadeau deed, hielp me absoluut om vaak genoeg halt te houden en te reflecteren tijdens het lezen.
Uitgenodigd worden om (kleine) stappen te zetten, zal veel lezers perspectief geven, vermoed ik. Geen kant-en-klare oplossingen, wel inspiratie en vrij concrete acties die je als lezer kan meenemen. De eenvoudige overzichten en duidelijke begrippen die op linkerpagina’s in de verf gezet werden, zullen me nog verder ondersteunen in mijn eigen verhaal en het gedeeld parcours met anderen.
Enkele inzichten uit Niet perfect toch tevreden die bleven plakken?
- Vanuit perfectionisme moet de lat hoog liggen, vanuit optimalisme wil je de lat hoog leggen. De reden waarom je hoge standaarden nastreeft, vormt zo het verschil. Je drijfveren zijn dus van tel.
- Je streeft vanuit het optimalisme geen volmaakt resultaat na, wel een zo goed mogelijke uitkomst. Je houdt zo rekening met de verschillende beperkingen van de realiteit. De (externe en interne) druk die je vanuit je perfectionisme ervaart, laat je zo los.
- Sleutelen aan je perfectionisme vraagt tijd. Het gaat om een stevig veranderingsproces waarin je de oorzaken en de vervelende gevolgen mag aanpakken. Niet altijd makkelijk omdat perfectionisme je ook beschermt.
- Het lijstje met de typische kenmerken van perfectionisme helpen om eigen lastigheden te definiëren en om te buigen. Zelfs als je bijna elke eigenschap uit het lijstje herkent 😉
Net zoals bij het versterken van je veerkracht, is zelfreflectie een belangrijke sleutel in het ombuigen van je uitdagingen hier. Heel wat modellen in het boek van Liesbet zet ik zelf ook geregeld in en blijken keer op keer erg verhelderend in het kader van zelfontplooiing en zelfzorg. Je persoonlijke en passende stappen heel bewust kiezen, maakt dat je tuimelpop minder vaak uit balans geraakt. Ik ben ervan overtuigd dat je door optimalisme minder zal ‘wiebelen’. (Lees hier meer over de tuimelende pinguin.)- Een hulpbron zijn ook de mensen met wie je je omringt. Als je je veilig en goed voelt tussen anderen, heb je het perfectionisme niet nodig als bolster. Je persoonlijke en diverse adviesraad kan je steeds om raad vragen hierin, net als een professional.
Na het lezen van deze blog (meer) benieuwd?
Hier vind je het werk van Liesbet, Niet perfect toch tevreden.
